Okulda ''oğlum ders boş galiba kimse hocayı görmemiş'' deyince ''Ben sabah gördüm'' diyen çocuğa ayar olmayan bizden değildir.

Yaşananlar şarkılar gibi aslında. İlk dinlediğinizde aldığınız tadı ikincisinde alamazsınız. Tekrarlanınca sıkar, boğar. Sonra unutulur. Birden akla gelir. Ama yine de ilk dinlendiği gibi olmaz. Bizim gibi.

Hissizleşmenin ne demek olduğunu bilir misiniz? Bi daha aynı şekilde hissedemenin nasıl bişey olduğunu? Bence de, bilmeyin de zaten. O kadar hissizleşir ki insan kendi hakkında söylenenlere bile kulaklarını tıkar. Bi daha konuşmak istemez, kimseyle. Zaten bi anlamı da yoktur.Boş yaşamakla paralel gider evren.

Nasıl , memnun musun hayatından? Olma. Memnun falan olma. Mesela gittiğin yerlerde hep yalnız kal, kimse ilgilenmesin seninle yada atacağın mesaja bir kişi bile cevap vermesin. Uykun olmasın, varsa da kaçsın. Başkasının yanında yediğin her lokma boğazına dizilsin. Sohbetin hiç de koyu olmasın, arkadaşlarınla. Konuşama, hatta iki kelime bile konuşma.

Sırt çantamı alıp umarsızca hiç bilmediğim bi yere gitmek isterdim. Peki gidebilir miyim? Gidemem. Neden? Annem beni siker çünkü.

Bizi hatırlıyorum.Bana hissettirdiklerini hatırlıyorum.Anılarımızı hatırlıyorum.Biz birlikteydik,mutluyduk.Ne değişti?